Afgelopen week kwam ik het volgende artikel op internet tegen via de site inspirerendleven “van cel geheugen tot zielsmissie, zo belangrijk is het om jouw moederlijn te helen”. geschreven door Rebecca Campbell.
En dat deed me denken aan vorig jaar mei 2024; waarop in samen met mijn moeder het graf ben gaan (op)zoeken van mijn overgroot oma, ze leefde van 1885 tot 1953
Tijdens mijn opleiding tot Energetisch Therapeut heb ik mezelf veel met de biotensor getest, ik heb heel wat NEI sessies voor mezelf gedaan. En elke keer kwam ik uit op een belasting vanuit mijn vorige generatie. Elke keer kwam ik uit bij mijn overgrootmoeder. Ik had van haar heelveel ballast in mijn systeem.
Wat is nu vorige generatie belasting: Binnen de NEI-methode spreken we over “vorige generatie belasting” wanneer we gevoelens, overtuigingen of patronen meedragen die eigenlijk niet van onszelf zijn. Ze zijn ontstaan bij onze (voor)ouders, maar zijn onbewust doorgegeven via de familielijn. Denk aan angsten, verdriet, schuldgevoel of overtuigingen zoals “ik moet sterk zijn” of “ik mag niet falen”.
In mijn vrouwenlijn komt, zoals ik dat ervaar, veel negativiteit naar voren. "Het glas is vaak half leeg."Maar ook het leven vanuit angsten, het goed willen doen voor het ‘oog van het kerkvolk’, dus altijd paraat staan voor een ander ten koste van jezelf.
Mijn overgrootmoeder had een druk leven, ze runde samen met haar man het café op ‘t Hofke tegenover de Martinus kerk. Naast het café hadden ze ook een boerderij met een moestuin, boomgaard en melkvee zodat ze zelfvoorzienend waren.
Als ik zo terug kijk in mijn vrouwenlijn dan is er altijd hard gewerkt, ook door mijn oma. Zij had een groot gezin en samen met haar man runde ze een slagerij. Klaar staan voor een ander was daarin het normaalste zaak van de wereld. Zo ook mijn moeder, ze trouwde met haar partner die samen ook een boerderij hadden, een moestuin en een eigen zaak als melkboer en winkel aan huis. Kun je het patroon zien? Ik hoef je niet uit te leggen hoe ik in het leven sta. 😊
Ik vraag me af of deze vrouwen, mijn moeder, oma, grootmoeder… wel echt konden doen wat ze van binnen wilden doen. Of ze echt mochten kiezen voor datgene wat ze zelf wilde. Dat ze mochten staan voor wie ze waren. Als ik het zo doorvoel dan ben ik bang dat dit namelijk niet het geval is geweest.
Wat ook erg naar voren kwam in mijn vorige generatie, zowel bij mijn oma als bij mijn overgrootmoeder is dat deze vrouwen veel kinderen kregen en daar eigenlijk geen keuze in hadden.
Zo staat er in mijn stamboomboek geschreven dat mijn overgrootmoeder negen kinderen kreeg waarvan er vijf heel vroeg overleden zijn. Als ik het zo tel in het geboorteregister/trouwboekje dan staan de kinderen niet allemaal genoteerd en wat ik terug kon lezen is dat er drie kindjes al binnen de drie maanden na geboorte overleden waren.
Deze innerlijke lasten vanuit de vorige generatie zijn vaak niet zichtbaar, maar kunnen wél voelbaar zijn in ons dagelijks leven. Ze kunnen ons beperken in hoe vrij en licht we ons voelen, of ons onbewust sturen in de keuzes die we maken.
Zo heb ik bij alle drie mijn kinderen in de kraamtijd en de periode daarna geen oog dicht gedaan, "Ik stond in standje waken." Zo sterk het gevoel had ik dat als ik niet dichtbij zou zijn dat de kindjes er anders tussenuit zouden piepen. Ik kon mijn kinderen ook niet overdragen aan een ander, dicht bij mij moesten ze zijn. Uit handen geven voelde zo niet goed. Als ik toen geweten had wat een vorige generatie belasting was..en dus wist van mijn overgroot moeder dat ze een aantal kindjes verloren had dan kon ik misschien meer plaatsen waar al deze gevoelens vandaag waren gekomen.
Met behulp van NEI wordt zichtbaar welke ballast je draagt die niet van jou is. Door dit te erkennen en los te laten, ontstaat er ruimte. Ruimte om lichter te leven, meer jezelf te zijn en niet langer patronen te herhalen die eigenlijk bij een vorige generatie horen.
Omdat mijn overgrootmoeder steeds naar voren kwam tijdens de NEI sessies, wist ik dat ik hierin iets moest doen.
Ik ben in gesprek gegaan met mijn moeder en samen zijn we opzoek gegaan naar het graf van mijn overgrootmoeder. Eerst via het internet en daar stond geschreven dat het graf er nog zou zijn in Tongelre, Eindhoven op het St. Martinuskerkhof. We besloten de volgende dag nog om het graf te bezoeken. Wat een bijzondere ervaring was dit en zo mooi dat ik dit samen met mijn moeder mocht meemaken. Helaas stonden we die dag samen voor een gesloten hek maar na rond te vragen in de kerk en in de pastorie wilde iemand de poort van de begraafplaats open maken. We kregen zelfs een hele rondleiding van een lieve dame. Wat een prachtige plek zo midden in de stad. En wat een enorme bomen en een rust is daar op de begraafplaats te voelen!
Bij het graf aangekomen te zijn heb ik een tijdje stil gestaan. Ik had twee grote edelstenen meegenomen. Een rozenkwarts wat ook wel de steen van de liefde wordt genoemd. Deze heb ik neergelegd op het graf om een plek te creëren voor alle zieltjes van de kindjes die niet lang geleefd hebben. Wist jij dat jij dat een kindje in die tijd helemaal niet begraven mocht worden op de begraafplaats als een kindje nog niet gedoopt was? Ze werden dan achter de heg begraven, in ongewijde grond. Ik wilde voor deze zieltjes een plek maken waar ze thuishoorden…dicht bij moeder.
Daarnaast had ik een grote brok bergkristal in mijn tas, om zo alle gebeurtenissen, emoties, negatieve energie en angsten die vanuit de vrouwenlijn wordt doorgegeven generatie op generatie daar neer te leggen, te verankeren zodat het niet meer doorgegeven kan worden naar de generaties vrouwen die na mij komen. Dus letterlijk opruimen, oftewel ruimte maken, een plek creëren voor dat waar mijn vorige generaties niet toe in staat waren, waar toentertijd geen ruimte voor was.
Begrijp me niet verkeerd, deze vrouwen uit mijn vrouwenlijn hebben dat meegemaakt wat ze mee moesten maken, daar ben ik van overtuigd. Ze hebben zich er flink doorheen geslagen daar ben ik ook meer dan trots op. Want ik weet zeker dat het hele sterke vrouwen zijn. Dit alles is ook niet negatief bedoeld en zeker bekeken zonder oordeel. Ik wil totaal niet negatief schrijven over mijn vrouwenlijn maar eerder delen wat ik voel en ervaar. Maar als de pastoor kwam vragen wanneer er nog een kindje op komst was dan kun je misschien wel aanvoelen dat de vrouw daarin weinig te zeggen had. Mijn moeder vertelde wel eens dat de pastoor een pakket vlees kreeg als er weer een kindje geboren werd binnen haar gezin. En al die emoties van verlies van een kindje…mocht daar wel bij stil gestaan worden in die tijd? Naar mijn mening was het al snel weer tijd om klaar te staan voor de volgende taak die opgepakt moest worden.
Ik wilde de lijn doorknippen van het in dienst staan voor een ander ten koste van jezelf en doorknippen dat de vrouw achter de man werd geschoven in plaats van naast elkaar mogen staan. Dat er ruimte mag ontstaan voor het zelf mogen kiezen waar de vrouw/moeder voor staat. Dat je mag uitdragen wat je diep van binnen bent, voelt en mag zijn wie je in de kern bent. Want ik denk dat dat zeker zo mag zijn in deze tijd.
De twee edelstenen heb ik bij het graf gelegd, het deed me zo goed, met een enorme verlichting verliet ik daar de begraafplaats. Ik hou niet van deze plekken omdat ik erg gevoelig ben voor entiteiten maar die dag verliet ik de begraafplaats met zoveel ballast minder! Als je de energie leert lezen en aanvoelen dan kun je met de kleinste details wat iemand uitstraalt of bij zich draagt al heel veel opmaken. Mijn moeder knapte in de dagen erna ook op en zonder dat ik met heel veel woorden aan haar uitgelegd had waar de beide edelstenen voor stonden kon ik aan haar merken dat ook zij een hele ballast kwijt was.
Het artikel “van cel geheugen tot zielsmissie, zo belangrijk is het om jouw moederlijn te helen” eindigt met dat het niet alleen om het herstel van het vrouwelijke gaat maar dat het verbinding is waar we echt naar verlangen. En dat deed ik…Ik snakte naar verbinding met mezelf, met de ware Greet en dat te mogen uitdragen. De Greet die ik diep van binnen ben en niet ben gevormd of ben geworden door alles en iedereen om me heen of door de vorige generatie belasting die werd doorgegeven. Ik voelde zo dat ik wat op te ruimen had in mijn eigen vrouwenlijn en dat deed ik, zo ontzettend blij mee dat ik dit gedaan heb.
Wat ik zo bijzonder vond om te ervaren is dat ik me liet lijden door mijn intuïtie, mijn onderbewuste en de onderstroom. Ik had die edelstenen al gekocht voordat ik wist wat ik er mee ging doen, ik had ze al in mijn zak voordat ik het wist en onderweg was naar de begraafplaats, iets in mij leidde me daar heen en stond voorop in dit alles om uit te voeren. Net of mijn onderbewustzijn precies wist wat ze moest doen om weer een flinke groeistap te kunnen maken. En dat is zo gaaf als je werkt met energie, als je werkt met het onderbewuste en daar naar leert luisteren en naar leert handelen. Dat je zorgt dat niet je hoofd er mee gaat bemoeien…je ziel voorop staat en vertrouwen hebben in dat die stappen gemaakt moeten worden voordat je verder kan wandelen op je pad!
Sinds die dag kom ik tijdens de NEI sessies voor mezelf ook niet meer uit op mijn grootmoeder. Ik heb dus zeker wat opgeruimd, niet alleen voor mezelf maar ook voor mijn gehele vrouwenlijn.
Ben jij benieuwd wat jij door hebt gekregen uit jouw vrouwenlijn? Wat de patronen zijn die zich herhalen? Wil jij dit eens onderzoeken?
Of loop jij bewust tegen patronen aan die al in de vele generaties bestaan in jouw vrouwenlijn en ben jij er klaar mee en wil jij deze lijn opschonen of doorknippen. Kom dan eens langs voor een NEI sessie in Gerwen-Nuenen, ik help je graag hiermee!
Reactie plaatsen
Reacties
Hoi Greet , wauw wat een mooi verhaal . Zo heb ik samen met Loes de vrouwenlijn van mijn moeder en oma “ opgeschoond . Mooi te lezen . Knuffel 😘😘😘